ΠΕΘΑΝΕ Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΝΤΟΡΙΣ ΛΕΣΙΝΓΚ

ΠΕΘΑΝΕ Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΝΤΟΡΙΣ ΛΕΣΙΝΓΚ, σε ηλικία 94 ετών. Η Λέσινγκ είχε κατακτήσει το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2007. Η Λέσινγκ γεννήθηκε στο Κερμανσάχ του σημερινού Ιράν στις 22 Οκτωβρίου 1919. και οι δύο γονείς της ήταν Βρετανοί: ο πατέρας της, που είχε μείνει ανάπηρος στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν υπάλληλος στην Αυτοκρατορική Τράπεζα της Περσίας. Η μητέρα της ήταν νοσοκόμα. Το 1925, παρασυρμένη από την ελπίδα πλουτισμού με καλλιέργειες καλαμποκιού, η οικογένειά της Λέσινγκ μετακόμισε στην Ροδεσία, τότε βρετανική αποικία και σήμερα Ζιμπάμπουε.

Ωστόσο, τα χιλιάδες εκτάρια που αγόρασε ο πατέρας της δεν κατάφεραν ποτέ να αποδώσουν τα αναμενόμενα. Μπήκε οικότροφος σε θρησκευτικό σχολείο, το οποίο εγκατέλειψε οριστικά στα 14 χρόνια της για να εργασθεί ως νταντά και στη συνέχεια ως τηλεφωνήτρια. Το 1949 -ύστερα από δύο διαζύγια- εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο με τον γιο της, όπου εργάσθηκε ως γραμματέας. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 τα βιβλία της άρχισαν να γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία.

Πολλά έργα της είναι μεταφρασμένα στα ελληνικά. Ορισμένα από αυτά είναι τα «Σικάστα», «Το Χρυσό Σημειωματάριο», «Τα Ημερολόγια της Τζέην Σόμερς», «Το Πέμπτο Παιδί», «Ο Μπεν στον Κόσμο», «Η καλή τρομοκράτισσα», «Αγάπη ξανά».

Υπήρξε ανελέητη επικρίτρια της αποικιοκρατίας. Η Ντόρις Λέσινγκ εκτιμούσε ότι το βρετανικό κατεστημένο ποτέ δεν την συγχώρησε πραγματικά για το φλερτ της με τον σοσιαλισμό στα μεταπολεμικά χρόνια αλλά και για το ότι υπήρξε μαχητική φεμινίστρια.

Mια απόπειρα αυτοβιογραφίας», λέει η Nτόρις Λέσινγκ περιγράφοντας το βιβλίο της αυτό, που θυμίζει μύθο ή κάποιο μαγικό παραμύθι, αλλά που παραμένει πιστό στην πιο χειροπιαστή πραγματικότητα. H αφηγήτρια παρακολουθεί από το παράθυρό της τα πάντα να καταρρέουν, βλέπει τις ορδές που μεταναστεύουν να περνούν από μπροστά της αναζητώντας την ασφάλεια, το καταφύγιο, μια καλή ζωή που βρίσκεται πάντοτε κάπου αλλού - μακριά από την αναρχία αυτής της πόλης που αδειάζει, όπου οι άνθρωποι σχηματίζουν φυλές για λόγους αυτοπροστασίας, όπου φυτά και ζώα καταλαμβάνουν εγκαταλειμμένους δρόμους και σπίτια. Kαι παρακολουθεί την Έμιλι, το παιδί που της άφησε κάποιος άγνωστος, λέγοντας: «Nα τη φροντίζετε, είναι δική σας ευθύνη», προτού εξαφανιστεί. H Έμιλι -η οποία μέχρι το τέλος της αφήγησης γίνεται μια όμορφη, δοκιμασμένη από τη ζωή γυναίκα σχεδόν δεκάξι χρόνων- έχει και ένα δεύτερο φύλακα, τον Oύγκο, ένα ζώο μισό γάτα και μισό σκύλο, «το ζώο της Έμιλι», το αλλόκοτο και αξιαγάπητο ζώο, του οποίου η παρουσία κυριαρχεί στην ιστορία αυτή. 

Στη νουβέλα Oι γιαγιάδες δύο φίλες ερωτεύονται η καθεμιά τον έφηβο γιο της άλλης. Και η σχέση αυτή θα συνεχιστεί μέχρι που οι δύο γυναίκες θα αρχίσουν να αναρωτιούνται για τα όρια της αξιοπρέπειας. Στο Η Βικτόρια και οι Στάβενι μια νέα γυναίκα γεννάει μια κόρη μιγά, κι αισθάνεται όλο και πιο απομονωμένη όσο η κόρη της μεγαλώνει εκμεταλλευόμενη τα προνόμια που έχουν οι λευκοί. Στο Η αιτία όλων αυτών παρακολουθούμε τη γέννηση και την παρακμή μιας αρχαίας κουλτούρας. Και στο O καρπός του έρωτά του ένας στρατιώτης πιστεύει ότι είναι πατέρας ενός παιδιού που γεννήθηκε από έρωτα, και δεν πείθεται με τίποτα για το αντίθετο. Τέσσερις διαφορετικές ιστορίες, ένα από τα σημαντικότερα βιβλία αυτής της εξαιρετικής συγγραφέως. «H Ντόρις Λέσινγκ είναι μια από τις πιο ευφυείς, δυναμικές και τολμηρές εκπροσώπους της αγγλικής λογοτεχνίας και αυτό το βιβλίο αποτελεί το τέλειο μέσο για να την ανακαλύψει ο αναγνώστης που δεν είναι εξοικειωμένος με το πλούσιο έργο της. Όσο για τους πιστούς οπαδούς της, εκείνοι θα βρουν στις τέσσερις αυτές νουβέλες τη Λέσινγκ που αγάπησαν». (Bookreporter.com)

 Πολυγραφότατη, πολυβραβευμένη, αγαπητή στο παγκόσμιο κοινό, η Ντόρις Λέσινγκ φτάνοντας στην Αγγλία, το 1949, εξέδωσε το πρώτο της μυθιστόρημα, με τίτλο The Grass is Singing, το οποίο σηματοδότησε την αρχή της λαμπρής λογοτεχνικής της σταδιοδρομίας. Από τότε έχει τιμηθεί με πολλές διεθνείς διακρίσεις, όπως τα βραβεία David Cohen Memorial Prize, Spain Prince of Asturias Prize, καθώς και το S.T. Dupont Golden PEN Award για τη συνολική προσφορά της στη λογοτεχνία.