" Ο Καπνοπώλης" - Robert Seethaler

Ανάγνωση / Συζήτηση την Παρασκευή  10  Ιανουαρίου  2020

Η επιρροή των σπουδαίων Αυστριακών συγγραφέων όπως ο Stefan Zweig και Joseph Roth είναι εμφανής στον Αυστριακό λογοτεχνή Rober Seethaler, ο οποίος, πλάθει με δεξιοτεχνία και απέριττο ύφος, ιστορίες αξιανάγνωστες, που διαβάζεται απνευστί. Η γραφή του έχει πυκνότητα, αλλά συνάμα γοητεύει τον αναγνώστη και τα χαρακτηριστικά αυτά τα συναντάμε στον «Καπνοπώλη», η υποθέση του οποίου τοποθετείται χρονικά το καλοκαίρι του 1937. Ο συγγραφέας έντεχνα μας φέρνει αντιμέτωπους με το ιδιαίτερο ευαίσθητο ζήτημα της ευθύνης των πολιτών, σε ιδιαίτερα κρίσιμες περιόδους, όπως αυτή της προσάρτησης της Αυστρίας το 1937 και των αποφάσεων που μπορεί να καταδικάσουν ένα ολόκληρο λαό. Στα συν του βιβλίου, η απολύτως επιτυχημένη εμπλοκή στην ιστορία του ηλικιωμένου Σίγμουντ Φρόιντ, ο οποίος θα οδηγηθεί (λόγω εβραϊκης καταγωγής), αυτοεξόριστος στην Αγγλία, με την σκηνή του αποχωρισμού να είναι έντονα συγκινησιακή.

"Πέτρα, ψαλίδι, χαρτί" - Νίκος Μάντης

Ανάγνωση / Συζήτηση την Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2019

Μια χώρα σε κρίση. Ντάνι, Αλέξης, Δήμητρα, Ρομέο, Ιντρίς, Φοίβος, Άρτεμη, Νάντια. Ο τρόπος που οι ζωές τους επηρεάζουν η μία την άλλη, αλλάζοντας αμετάκλητα τροχιές και παγιωμένες μέχρι χτες βεβαιότητες, έχει όλη τη δύναμη και την ταχύτητα της νέας εποχής. Τίποτα δεν είναι όπως πριν. Ο φόβος και η βία μολύνουν τη ζωή στις πόλεις, αγγίζουν τους πάντες πιο βαθιά από ποτέ. 

Ιστορίες ανθρώπων σε μια Ελλάδα που πασχίζει να βρει τα πατήματά της. Ένα μυθιστόρημα για το γκρίζο παρόν, το ανυποψίαστο παρελθόν και το αβέβαιο μέλλον. 

Πέτρα-Ψαλίδι-Χαρτί: Παιχνίδια ζωής ανάμεσα σ’ αυτούς που δεν έχουν να χάσουν τίποτα πια κι εκείνους που μπορεί να χάσουν τα πάντα.

Από τον Νίκο Α. Μάντη, που τιμήθηκε με το Βραβείο Μυθιστορήματος του ηλεκτρονικού περιοδικού Ο Αναγνώστης για το βιβλίο του Άγρια Ακρόπολη.

"Χίλιες Ανάσες" - Ιωάννα Καρυστιάνη

Ανάγνωση / Συζήτηση την Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2019

Κουμπί, κούτελο, τάφος, Βράχος ασκήσεις για δυνατούς λύτες. Ήταν όντως αινίγματα ή ο άγριος θάνατος την είχε κλονίσει τόσο που έχανε το νόημα του τετέλεσται και το μέτρο των τετελεσμένων;

Άγγιξε το άσπρο πουκάμισο του Στέλιου, άπλυτο από το καλοκαίρι. Μύρισε λαίμαργα τις κιτρινίλες του ιδρώτα του στις μασχάλες, φίλησε τον γιακά σαν να φιλούσε τον λαιμό του.

Εσένα, δεν έχω σκοπό να σε μπουγαδιάσω, ψιθύρισε κι αμέσως μετά κόλλησε στον καθρέφτη.

Λαχταρούσε να βρει κατάφατσα εκεί το πρόσωπο του άντρα της, να δει τα ματόκλαδά του να παίζουν, τις φλέβες του λαιμού να φουσκώνουν και να ξεφουσκώνουν ολοζώντανες.

Θα ακουμπούσε τα δάχτυλά της στο κεφάλι του, θα μετρούσε σωστά το πλάτος του μετώπου, την απόσταση από τα φρύδια ως τις ρίζες των μαλλιών του.

Περίμενε, περίμενε, στο τζάμι υπήρχε μόνο το σπασμένο μούτρο της και το θολωμένο βλέμμα της.

Αυτή, η Πηγή Βογιατζή, αυτή που διάβαζε τα μάτια των άλλων, καρφώθηκε εκεί για είκοσι λεπτά και δεν μπορούσε να διαβάσει τα δικά της.

Ένιωσε το στήθος και το κεφάλι της να καίνε την ίδια στιγμή που τα πόδια της είχαν ολότελα ξυλιάσει, άλλος άνθρωπος από τη μέση και πάνω, άλλος από τη μέση και κάτω.

Έκλεισε τα μάτια και ψιθύρισε πέντε λέξεις κοφτά. Δεν ξέρω πού να είμαι.

"Η βροχή" - Σόμερσετ Μομ

Ανάγνωση / Συζήτηση την Παρασκευή 11 Οκτωβρίου  2019

"Έξω έβρεχε, έβρεχε αδιάκοπα, ανελέητα, με μια άγρια μοχθηρία, πολύ κοντινή στα ανθρώπινα πράγματα".

Η Βροχή είναι ίσως η καλύτερη νουβέλα που έγραψε ο Σόμερσετ Μωμ. Συμμορφώνεται στον γνώριμο τρόπο που ο Μωμ αναπτύσσει τις ιστορίες του - με αρχή, μέση και τέλος.

Η δημοτικότητα της ιστορίας υπήρξε ιδιαίτερα ανθεκτική στο πέρασμα των χρόνων από την πρώτη δημοσίευσή της το 1921. Έχει περιληφθεί σε πάμπολλες ανθολογίες, έχει γίνει αρκετές φορές ταινία και έχει παρουσιαστεί επανειλημμένα στο θέατρο. Την ηρωίδα Σέηντι, μια πόρνη που αγαπά τις διασκεδάσεις, έχουν ενσαρκώσει στην οθόνη η Τζόαν Κρώφορντ, η Γκλόρια Σουώνσον και η Ρίτα Χέυγουερθ.

Ένα πλοίο με κατεύθυνση την Άπια των νήσων Σαμόα στον Νότιο Ειρηνικό αγκυροβολεί κοντά στο Πάγκο-Πάγκο, καθώς υπάρχει υποψία για επιδημία χολέρας, και επιβάλλεται καραντίνα για να αποφευχθεί η εξάπλωσή της.

Ανάμεσα στους επιβάτες υπάρχουν και δύο ζευγάρια που ταξιδεύουν στην πρώτη θέση. Ο Μακφαίηλ είναι ένας καλόκαρδος γιατρός, που προτιμά να αντιμετωπίζει τα πράγματα με ηρεμία και να μη χώνει τη μύτη του στις υποθέσεις των άλλων. Οι Ντέηβιντσον όμως αντιπροσωπεύουν το εντελώς αντίθετο: ως ιεραπόστολοι με θρησκευτικό φανατισμό, είναι άκαμπτοι ηθικολόγοι και ηχηρά ενάντιοι στα ήθη και τα έθιμα των ντόπιων. Ο ιερωμένος προσπαθεί απεγνωσμένα και βίαια να σώσει την Σέηντι, οι ισορροπίες όμως ανατρέπονται απροσδόκητα. Και εδώ, όπως και σε άλλα έργα του, ο Μωμ επιτίθεται στην ιεραποστολική ηθική και επικροτεί εκείνους που ζουν για τις απολαύσεις της ζωής.

Το αποπνικτικό περιβάλλον του νησιού και του ξενώνα όπου αναγκαστικά διαμένουν ενισχύεται από τη βροχή που πέφτει βασανιστικά όλη μέρα. Σαν να επαναλαμβάνει μονότονα και πεισματικά πως δεν υπάρχει διαφυγή απ' ό, τι είναι προδιαγεγραμμένο και πως η φύση θα ακολουθήσει μοιραία την πορεία της. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η πεζογραφία του Μωμ είναι περίφημη για την αμεσότητα, την αστική καταβολή της και τη γυαλάδα της. Όπως όλο σχεδόν το λογοτεχνικό έργο του, η Βροχή γράφεται με ελάχιστα στολίδια, δίνοντας με εμμονή έμφαση στην αφηγηματική ροή. Ο Μωμ θεωρεί τον εαυτό του πρωτίστως αφηγητή και δευτερευόντως λογοτέχνη, αλλά η Βροχή διαψεύδει τη συγγραφική του σεμνότητα. Δεν στήνει απλώς ένα εξαιρετικά διασκεδαστικό παιχνίδι της ηθικής απέναντι στον πειρασμό, την αμαρτία και τη σωτηρία, αλλά πλέκει και μια κοφτερή ή και αλληγορική κριτική στην αποικιοκρατική επιβολή του λευκού άνδρα. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

"Λήθη και Λίνκολν" - Τζόρτζ Σάντερς

Ανάγνωση / Συζήτηση την Παρασκευή  6  Σεπτεμβρίου  2019

Πώς ζούμε και πώς αγαπάμε, όταν ξέρουμε ότι όλα αυτά που μας νοιάζουν κάποια στιγμή θα πάψουν να υπάρχουν; Φεβρουάριος 1862. Ο Αμερικανικός Εμφύλιος μαίνεται, ενώ ο αγαπημένος εντεκάχρονος γιος του προέδρου Λίνκολν βρίσκεται βαριά άρρωστος και, παρά τις προβλέψεις για ανάρρωση, τελικά πεθαίνει. Στις 22 Φεβρουαρίου του 1862, δύο μέρες μετά τον θάνατό του, ο Γουίλι Λίνκολν κηδεύτηκε σε μαρμάρινη κρύπτη στο κοιμητήριο της Τζόρτζταουν. Εκείνο το βράδυ, ο Αβραάμ Λίνκολν φθάνει μόνος στο νεκροταφείο, θέλοντας να περάσει χρόνο με το άψυχο σώμα του γιου του. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, τα φαντάσματα αυτών που έφυγαν πρόσφατα από τη ζωή και αυτών που έχουν πεθάνει, από καιρό, συνυπάρχουν· μια μνημειώδης μάχη πραγματοποιείται για την ψυχή του μικρού Γουίλι. Με έναυσμα αυτό το ιστορικό γεγονός, o George Saunders, αφηγείται μια αξέχαστη καλειδοσκοπική ιστορία για την οικογενειακή αγάπη, την απώλεια, αλλά και τις δυνάμεις του καλού και του κακού.

"Junky" - Ουίλλιαμ Μπάρροουζ

Ανάγνωση / Συζήτηση την Παρασκευή  7 Ιουνίου 2019

Έκανε την καθιερωμένη ερώτηση. "Γιατί πιστεύετε πως έχετε ανάγκη τα ναρκωτικά, κύριε Λι;" Δεν υπάρχει αμφιβολία πως όταν κάποιος σου κάνει αυτήν την ερώτηση δεν γνωρίζει το παραμικρό για την πρέζα. "Τη χρειάζομαι για να σηκωθώ το πρωί απ’ το κρεβάτι, τη χρειάζομαι για να πλυθώ και να βάλω κάτι στο στόμα μου" . "Εννοώ την οργανική σας εξάρτηση". Σήκωσα τους ώμους μου. Αυτός περίμενε να του κάνω τη διάγνωση και να τον βγάλω από τον κόπο. "Γιατί με φτιάχνει". Το "Τζάνκι" είναι ένα μυθικό βιβλίο, ένα διερευνητικό μυθιστόρημα του άγριου κόσμου των ναρκωτικών ουσιών. Με αυτό το πρώτο του βιβλίο ο Μπάροουζ αναδείχθηκε ως ο κατεξοχήν συγγραφέας του εφιαλτικού αγώνα ενάντια στα ναρκωτικά και της εξάρτησης από αυτά, εμπειρία που τον βασάνισε σε όλη σχεδόν τη ζωή του. Η ανθρωπολογική ματιά του Μπάροουζ, λακωνική, λιτή, απόμακρη, εξισορροπείται από τον ανοιχτό και ειλικρινή χαρακτήρα της αφήγησης. Ο Μπάροουζ αφηγείται με τόλμη λεπτομέρειες από τις σκέψεις, την ψυχολογία και τις πράξεις των εξαρτημένων, με βάση τις προσωπικές του εμπειρίες στο περιθώριο της Νέας Υόρκης, στην Ομοσπονδιακή φυλακή/νοσοκομείο του Λέξιγκτον στο Κεντάκι, καθώς και στη Νέα Ορλεάνη και στην πόλη του Μεξικού.

" Κάτω από το Ηφαίστειο " - Μάλκολμ Λόουρι

Ανάγνωση / Συζήτηση την Παρασκευή 10 Μαίου 2019

Το "Κάτω από το Ηφαίστειο" δεν είναι μόνο το κορυφαίο έργο του Μάλκολμ Λόουρυ, αλλά κι ένα από τα κορυφαία έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Οι κριτικοί το έχουν κατατάξει ανάμεσα στα δέκα σημαντικά βιβλία που παρουσιάζονται στη διάρκεια ενός αιώνα. Άλλοι το είδαν σαν "ένα ποίημα" κι άλλοι σαν "μια μουσική σύνθεση". Ο ίδιος ο συγγραφέας το χαρακτήρισε σαν "μια μεθυσμένη Θεία Κωμωδία". Σίγουρα πρόκειται για ένα έργο πολύ "πυκνό", ιδιοφυές, περίεργο και μοναδικό. Διαβάζοντας - και ξαναδιαβάζοντας - το "Κάτω από το Ηφαίστειο" γίνεσαι φανατικός "πιστός" ή φανατικός αρνητής του Μ. Λόουρυ: μια μέση άποψη, πάντως, αποκλείεται. Με την πρώτη ματιά, έχουμε να κάνουμε μ' ένα μυθιστόρημα για τον έρωτα και για το αλκοόλ. Ο βασικός του ήρωας, ο Πρόξενος Τζόφρεϋ Φέρμιν έχει όλη τη σκοτεινή γοητεία των μεγάλων "καταραμένων" της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Χώρος του έργου: το Μεξικό. Και περιρρέουσα ατμόσφαιρα: "η πάντα παρούσα, άγρυπνη θλίψη του παλιού Μεξικού". Όσο για το χρόνο, ολόκληρο το έργο - ολόκληρη η ζωή - εκτυλίσσεται την Ημέρα της Γιορτής των Νεκρών. Έχει τονιστεί με επιμονή πως το "Κάτω από το Ηφαίστειο" είναι ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάζεται και να ξαναδιαβάζεται. Γιατί κάθε καινούρια ανάγνωση φέρνει στην επιφάνεια κι ένα καινούριο μυθιστόρημα, κρυμμένο στη σκιά του προηγούμενου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Ο αναρχικός τραπεζίτης" του Φερνάντο Πεσόα

Ανάγνωση / Συζήτηση την Παρασκευή 5 Απριλίου 2019

Το διήγημα με τον προκλητικό για την κοινή λογική τίτλο "Ο αναρχικός τραπεζίτης" δημοσιεύεται για πρώτη φορά το 1922. Παραβολή, διαλεκτική σάτιρα, υποδειγματικό οικοδόμημα μιας αυστηρής επαγωγικής λογικής, διαθέτει την εγγενή επικαιρότητα που χαρακτηρίζει ολόκληρο το έργο του Πεσσόα.

Στους αντίποδες του "Βιβλίου της ανησυχίας", "Ο αναρχικός τραπεζίτης" πραγματεύεται την πρακτική πλευρά της ζωής: την κοινωνία και τα επινοήματά της, το χρήμα, την άσκηση της εξουσίας και τους νόμους της. Ο Πεσσόα δίνει αυτή τη φορά τον λόγο στο πολιτικό ετερώνυμο του ποιητή.

"Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν" - Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες

Ανάγνωση / Συζήτηση την Παρασκευή 1 Μαρτίου 2019

Κολομβία, 2009. Ο αφηγητής της ιστορίας, ο νεαρός καθηγητής της Νομικής, Αντόνιο Γιαμάρα, διαβάζει σ’ ένα περιοδικό την εξόντωση ενός ιπποπόταμου που είχε δραπετεύσει από τον ζωολογικό κήπο του διαβόητου Πάμπλο Εσκομπάρ. Το άρθρο τον πηγαίνει πίσω στα μέσα της δεκαετίας του 1990, όταν ο πόλεμος της κολομβιανής κυβέρνησης με το καρτέλ κοκαΐνης του Εσκομπάρ μαινόταν στους δρόμους, τα δάση και τον ουρανό της Κολομβίας.Εκείνη την εποχή, ο Γιαμάρα γνωρίζεται μ’ έναν μοναχικό μπιλιαρδόρο, «πρώην πιλότο» κατά δήλωσή του, η δολοφονία του οποίου ωθεί τον αφηγητή σ’ έναν αγώνα εξιχνίασής της, αλλά και σε μια διαδικασία αναπροσδιορισμού της ίδιας της ταυτότητάς του και των σχέσεών του με τους ανθρώπους του. Οι έρευνές του θα τον οδηγήσουν ώς την τρομερή δεκαετία του 1960 που άλλαξε τον κόσμο, λίγο πριν το εμπόριο ναρκωτικών παγιδέψει μια ολόκληρη γενιά σ’ έναν ζωντανό εφιάλτη, σ’ έναν κύκλο βίας και φόβου.

"Εφτά λευκά πουκάμισα" - Θοδωρής Γκόνης

Ανάγνωση / Συζήτηση την Παρασκευή  1  Φεβρουαρίου  2019

Διηγήματα, μικρές ιστορίες που γράφτηκαν την περίοδο 2012-2017 ανάμεσα σε Βορρά και Νότο. Ιστορίες που γράφτηκαν με το μολύβι και τη γομολάστιχα. Με το σφυγμό τους. Με το ρυθμό της καρδιάς ενός ναυτικού, ενός νομάδα που μετακινείται διαρκώς με το μικρό του κοπάδι, ψάχνοντας το χόρτο του. Ιστορίες που γράφτηκαν κυρίως σε αίθουσες αναμονής αεροπλάνων, λεωφορείων και τρένων. Κι αν όχι όλες, οι περισσότερες κρύβουν ζηλότυπα στις αποσκευές τους το εισιτήριο της οριστικής επιστροφής. Μιας επιστροφής που διαρκώς αναβάλλεται. Εφτά λευκά πουκάμισα. Η καλή φορεσιά ενός σπιτιού, που προσπάθησε να μην την τσαλακώσει ποτέ και τη φόρεσε μονάχα στις μεγάλες του ώρες. Στα ταξίδια του στις στενές θάλασσες και στους χωματένιους δρόμους αυτού του βίου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)