ΠΕΘΑΝΕ Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΝΤΟΡΙΣ ΛΕΣΙΝΓΚ

ΠΕΘΑΝΕ Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΝΤΟΡΙΣ ΛΕΣΙΝΓΚ, σε ηλικία 94 ετών. Η Λέσινγκ είχε κατακτήσει το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2007. Η Λέσινγκ γεννήθηκε στο Κερμανσάχ του σημερινού Ιράν στις 22 Οκτωβρίου 1919. και οι δύο γονείς της ήταν Βρετανοί: ο πατέρας της, που είχε μείνει ανάπηρος στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν υπάλληλος στην Αυτοκρατορική Τράπεζα της Περσίας. Η μητέρα της ήταν νοσοκόμα. Το 1925, παρασυρμένη από την ελπίδα πλουτισμού με καλλιέργειες καλαμποκιού, η οικογένειά της Λέσινγκ μετακόμισε στην Ροδεσία, τότε βρετανική αποικία και σήμερα Ζιμπάμπουε.

Ωστόσο, τα χιλιάδες εκτάρια που αγόρασε ο πατέρας της δεν κατάφεραν ποτέ να αποδώσουν τα αναμενόμενα. Μπήκε οικότροφος σε θρησκευτικό σχολείο, το οποίο εγκατέλειψε οριστικά στα 14 χρόνια της για να εργασθεί ως νταντά και στη συνέχεια ως τηλεφωνήτρια. Το 1949 -ύστερα από δύο διαζύγια- εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο με τον γιο της, όπου εργάσθηκε ως γραμματέας. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 τα βιβλία της άρχισαν να γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία.

Πολλά έργα της είναι μεταφρασμένα στα ελληνικά. Ορισμένα από αυτά είναι τα «Σικάστα», «Το Χρυσό Σημειωματάριο», «Τα Ημερολόγια της Τζέην Σόμερς», «Το Πέμπτο Παιδί», «Ο Μπεν στον Κόσμο», «Η καλή τρομοκράτισσα», «Αγάπη ξανά».

Υπήρξε ανελέητη επικρίτρια της αποικιοκρατίας. Η Ντόρις Λέσινγκ εκτιμούσε ότι το βρετανικό κατεστημένο ποτέ δεν την συγχώρησε πραγματικά για το φλερτ της με τον σοσιαλισμό στα μεταπολεμικά χρόνια αλλά και για το ότι υπήρξε μαχητική φεμινίστρια.

Mια απόπειρα αυτοβιογραφίας», λέει η Nτόρις Λέσινγκ περιγράφοντας το βιβλίο της αυτό, που θυμίζει μύθο ή κάποιο μαγικό παραμύθι, αλλά που παραμένει πιστό στην πιο χειροπιαστή πραγματικότητα. H αφηγήτρια παρακολουθεί από το παράθυρό της τα πάντα να καταρρέουν, βλέπει τις ορδές που μεταναστεύουν να περνούν από μπροστά της αναζητώντας την ασφάλεια, το καταφύγιο, μια καλή ζωή που βρίσκεται πάντοτε κάπου αλλού - μακριά από την αναρχία αυτής της πόλης που αδειάζει, όπου οι άνθρωποι σχηματίζουν φυλές για λόγους αυτοπροστασίας, όπου φυτά και ζώα καταλαμβάνουν εγκαταλειμμένους δρόμους και σπίτια. Kαι παρακολουθεί την Έμιλι, το παιδί που της άφησε κάποιος άγνωστος, λέγοντας: «Nα τη φροντίζετε, είναι δική σας ευθύνη», προτού εξαφανιστεί. H Έμιλι -η οποία μέχρι το τέλος της αφήγησης γίνεται μια όμορφη, δοκιμασμένη από τη ζωή γυναίκα σχεδόν δεκάξι χρόνων- έχει και ένα δεύτερο φύλακα, τον Oύγκο, ένα ζώο μισό γάτα και μισό σκύλο, «το ζώο της Έμιλι», το αλλόκοτο και αξιαγάπητο ζώο, του οποίου η παρουσία κυριαρχεί στην ιστορία αυτή. 

Στη νουβέλα Oι γιαγιάδες δύο φίλες ερωτεύονται η καθεμιά τον έφηβο γιο της άλλης. Και η σχέση αυτή θα συνεχιστεί μέχρι που οι δύο γυναίκες θα αρχίσουν να αναρωτιούνται για τα όρια της αξιοπρέπειας. Στο Η Βικτόρια και οι Στάβενι μια νέα γυναίκα γεννάει μια κόρη μιγά, κι αισθάνεται όλο και πιο απομονωμένη όσο η κόρη της μεγαλώνει εκμεταλλευόμενη τα προνόμια που έχουν οι λευκοί. Στο Η αιτία όλων αυτών παρακολουθούμε τη γέννηση και την παρακμή μιας αρχαίας κουλτούρας. Και στο O καρπός του έρωτά του ένας στρατιώτης πιστεύει ότι είναι πατέρας ενός παιδιού που γεννήθηκε από έρωτα, και δεν πείθεται με τίποτα για το αντίθετο. Τέσσερις διαφορετικές ιστορίες, ένα από τα σημαντικότερα βιβλία αυτής της εξαιρετικής συγγραφέως. «H Ντόρις Λέσινγκ είναι μια από τις πιο ευφυείς, δυναμικές και τολμηρές εκπροσώπους της αγγλικής λογοτεχνίας και αυτό το βιβλίο αποτελεί το τέλειο μέσο για να την ανακαλύψει ο αναγνώστης που δεν είναι εξοικειωμένος με το πλούσιο έργο της. Όσο για τους πιστούς οπαδούς της, εκείνοι θα βρουν στις τέσσερις αυτές νουβέλες τη Λέσινγκ που αγάπησαν». (Bookreporter.com)

 Πολυγραφότατη, πολυβραβευμένη, αγαπητή στο παγκόσμιο κοινό, η Ντόρις Λέσινγκ φτάνοντας στην Αγγλία, το 1949, εξέδωσε το πρώτο της μυθιστόρημα, με τίτλο The Grass is Singing, το οποίο σηματοδότησε την αρχή της λαμπρής λογοτεχνικής της σταδιοδρομίας. Από τότε έχει τιμηθεί με πολλές διεθνείς διακρίσεις, όπως τα βραβεία David Cohen Memorial Prize, Spain Prince of Asturias Prize, καθώς και το S.T. Dupont Golden PEN Award για τη συνολική προσφορά της στη λογοτεχνία.

Στη σκιά του Αυγερινού

Λέσχη Ανάγνωσης Αστυνομικής Λογοτεχνίας

Δανειστική βιβλιοθήκη

Ξεκινάμε τον αλληλοδανεισμό, μεταξύ των μελών της λέσχης,  βιβλίων μας αγαπημένων και δημιουργούμε για το σκοπό αυτό ένα ηλεκτρονικό "εκθετήριο". 
Μπορείτε ν' αφήνετε σχόλια με τα βιβλία που θέλετε να δανείσετε ή να δανειστείτε.

1. "Junky", Ου. Μπάροουζ

Έκανε την καθιερωμένη ερώτηση. "Γιατί πιστεύετε πως έχετε ανάγκη τα ναρκωτικά, κύριε Λι;" Δεν υπάρχει αμφιβολία πως όταν κάποιος σου κάνει αυτήν την ερώτηση δεν γνωρίζει το παραμικρό για την πρέζα. "Τη χρειάζομαι για να σηκωθώ το πρωί απ’ το κρεβάτι, τη χρειάζομαι για να πλυθώ και να βάλω κάτι στο στόμα μου" . "Εννοώ την οργανική σας εξάρτηση". Σήκωσα τους ώμους μου. Αυτός περίμενε να του κάνω τη διάγνωση και να τον βγάλω από τον κόπο. "Γιατί με φτιάχνει". Το "Τζάνκι" είναι ένα μυθικό βιβλίο, ένα διερευνητικό μυθιστόρημα του άγριου κόσμου των ναρκωτικών ουσιών. Με αυτό το πρώτο του βιβλίο ο Μπάροουζ αναδείχθηκε ως ο κατεξοχήν συγγραφέας του εφιαλτικού αγώνα ενάντια στα ναρκωτικά και της εξάρτησης από αυτά, εμπειρία που τον βασάνισε σε όλη σχεδόν τη ζωή του. Η ανθρωπολογική ματιά του Μπάροουζ, λακωνική, λιτή, απόμακρη, εξισορροπείται από τον ανοιχτό και ειλικρινή χαρακτήρα της αφήγησης. Ο Μπάροουζ αφηγείται με τόλμη λεπτομέρειες από τις σκέψεις, την ψυχολογία και τις πράξεις των εξαρτημένων, με βάση τις προσωπικές του εμπειρίες στο περιθώριο της Νέας Υόρκης, στην Ομοσπονδιακή φυλακή/νοσοκομείο του Λέξιγκτον στο Κεντάκι, καθώς και στη Νέα Ορλεάνη και στην πόλη του Μεξικού.

{ από : Μάκη Πατσούρη }

Το θέλω : makpats2003@gmail.com

2. "1Q84", Χ. Μουρακάμι

Δυο ιδανικοί εραστές ψάχνουν ο ένας τον άλλο χωρίς ούτε οι ίδιοι να το συνειδητοποιούν, σε έναν κόσμο που αλλάζει, σε ένα χρόνο ρευστό, απροσδιόριστο. Αλλά τους οδηγεί η αγωνία, η μανία της συνάντησης. Η Αομάμε και ο Τένγκο ζουν παράλληλα, διασχίζοντας τον τόπο και το χρόνο, βαδίζοντας ανάποδα σε ημερολόγια και χάρτες και ρισκάροντας τα πάντα μέσα στο άκρως ποιητικό και επικίνδυνο σύμπαν του Μουρακάμι. Μυστικές αδελφότητες, σέκτες, φαύλοι εξουσιαστές, αδίστακτοι δολοφόνοι, εκδικητές, μαύρες μαγικές ιστορίες, πρωτόγνωρες δίοδοι, αποκαλυπτικές ρωγμές, μια χρυσαλλίδα στα σύννεφα, ψυχεδέλεια και παράδοση, στοιχειωμένες μουσικές, νοσταλγία, μια ματιά στο φεγγάρι – ή στα φεγγάρια. Στα δυο φεγγάρια του 1Q84, αυτής της Πόλης των γάτων.


Το πολυσυζητημένο magnum opus του Μουρακάμι συνιστά ένα πρωτοφανές αφηγηματικό ξεφάντωμα, ένα πανηγύρι λέξεων, εικόνων, αισθήσεων και, όταν τελειώνει η φαντασμαγορία, αυτό που μένει δεν είναι παρά μια απλούστατη –και γι’ αυτό ασύλληπτα συναρπαστική– ιστορία αγάπης, ένα ερωτικό παραμύθι που συνοψίζεται στο αφοπλιστικό, παράφορο, λυτρωτικό κράτημα των χεριών.

{ από : Μάκη Πατσούρη }

Το θέλω : makpats2003@gmail.com

3. "Η μάσκα του Δημητρίου", Ε. Άμπλερ

"Βλέπετε, κ. Λάτιμερ; Αυτή είναι η ιστορία. Ανολοκλήρωτη. Αντι-καλλιτεχνική. Δίχως έρευνας, υπόπτους, καλυμμένα κίνητρα· απλώς βρώμικη."
Ο Λάτιμερ, το 1938, Άγγλος συγγραφέας κοινωνιολογικών μελετών και αστυνομικών μυθιστορημάτων με κάποια επιτυχία, αντικρίζει στο νεκροτομείο της Κωνσταντινούπολης το πτώμα του Δημήτριου. Κι αρχίζει ένα οδοιπορικό από πόλη σε πόλη για να ανασυνθέσει τη ζωή του Δημήτριου στα Βαλκάνια και την Ευρώπη του μεσοπολέμου με τις πιο αναπάντεχες εξελίξεις.
Δημήτριος Μακρόπουλος ή Δημήτριος Τάλατ ή Ταλάδης, Ελληνόφωνος Τούρκος. Πρώην εργάτης στα σύκα, δολοφόνος, κλέφτης, λαθρέμπορος ναρκωτικών, νταβατζής, κατάσκοπος, έμπορος λευκής σάρκας, νταής, κεφαλαιούχος.
Το 1922, κατά την καταστροφή της Σμύρνης, έσφαξε έναν Εβραίο τοκογλύφο. Στην Αθήνα, στους προσφυγικούς καταυλισμούς, λήστεψε έναν άλλο. Το 1923 είναι μπλεγμένος στη Σόφια σε μια απόπειρα πραξικοπήματος με δολοφονίες μελών της βουλγαρικής κυβέρνησης. Το 1924 αναμείχθηκε σε απόπειρα δολοφονίας του Κεμάλ στην Αδριανούπολη. Το 1926 στη Γιουγκοσλαβία κατασκοπεύει για λογαριασμό της Γαλλίας. Δουλεύει για λογαριασμό της Ευρασιατικής Τράπεζας Πίστεως, μιας διεθνούς τράπεζας με έδρα το Μονακό που είναι μπλεγμένη σε πραξικόπημα στα Βαλκάνια και χρηματοδοτεί παράνομα εργαστήρια παραγωγής ναρκωτικών...

O Ερικ Αμπλερ στο βιβλίο του Η μάσκα του Δημήτριου (εκδόσεις Αγρα) ανασυνθέτει τα Βαλκάνια του Μεσοπολέμου, μέσα από τον ήρωά του Δημήτριο Μακρόπουλο ή Δημήτριο Τάλατ ή Ταλάδη, ελληνόφωνο Τούρκο. Πρώην εργάτης στα σύκα, δολοφόνος, κλέφτης, λαθρέμπορος ναρκωτικών, νταβατζής, κατάσκοπος, έμπορος λευκής σαρκός, νταής, κεφαλαιούχος, ο Δημήτριος δολοφονείται και το πτώμα του αναγνωρίζεται στο νεκροτομείο της Κωνσταντινούπολης από έναν εγγλέζο συγγραφέα κοινωνιολογικών μελετών και αστυνομικών μυθιστορημάτων. Ο Δημήτριος είναι ένα είδος επιτομής του βαλκάνιου πολυμήχανου πολίτη, που θα μπορούσε να ζει και σήμερα, στα Βαλκάνια του τράφικινγκ γυναικών, στα Βαλκάνια-σταυροδρόμι διακίνησης ναρκωτικών, ιδιαίτερα στο Κοσσυφοπέδιο, από την Κεντρική Ασία προς την Ευρώπη.

'Ενα πολύ αξιόλογο βιβλίο για τους λάτρεις της αστυνομικής λογοτεχνίας

{ από : Μάκη Πατσούρη }

Το θέλω : makpats2003@gmail.com

Scripta manent... ( Απόψεις μελών )

Στη συντροφιά μας διαβάζουμε, σκεπτόμαστε και συζητάμε ελεύθερα ... χωρίς λογοκρισία εντός και εκτός Λέσχης. 

Συνεχίζουμε, λοιπόν, να μιλάμε διαδικτυακά, απ' αυτόν το χώρο, για οποιοδήποτε θέμα επιθυμούμε.

Forum συζητήσεων 

"Ασκητική, Salvatores Dei", Νίκος Καζαντζάκης

Ανάγνωση / Συζήτηση την Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

Η Ασκητική είναι ο Νίκος Καζαντζάκης. Και ο Νίκος Καζαντζάκης είναι η Ασκητική. Μια ελβετική εφημερίδα έγραψε πως η Ασκητικήείναι «το κατά Καζαντζάκην ευαγγέλιο». Ο ίδιος ο δημιουργός της έγραψε ότι η Ασκητική είναι «η πιο σπαραχτική Κραυγή τής ζωής του» και ότι όλο το έργο του είναι σχόλιο στην Κραυγή αυτή.

Άρχισε να τη γράφει στη Βιέννη το 1922 και την τελείωσε στο Βερολίνο το 1923. Όπως συνήθιζε στα έργα του, της επέφερε αλλαγές (διορθώσεις, ανακατατάξεις, προσθαφαιρέσεις), με αποκορύφωση την προσθήκη τού –τελευταίου– κεφαλαίου της, με τίτλο «Η Σιγή», που το έγραψε στο Μπέκοβο το 1928, «σ’ ένα θαμαστό δάσος έλατα, μια ώρα μακριά από τη Μόσχα», και το τελείωσε «στις παγωμένες στέπες τής Σιβηρίας» το 1929: «Πρόσθεσα ένα μικρό κεφάλαιο: “Σιγή” – μπόμπα που ανατινάζει όλη την Ασκητική. Μα σε λίγων ανθρώπων την καρδιά θα εκραγεί».

Η έκδοση της Ασκητικής το 1927 στην Αθήνα προκάλεσε μεγάλο σάλο. Ο συγγραφέας ένιωσε πως λίγοι την κατάλαβαν. Στα τέλη τού έτους έγραψε στην Ελένη του: «Η “Ασκητική” είναι μια φοβερή, αιματερή κραυγή, που θ’ ακουστεί μετά το θάνατό μου. Τώρα οι άνθρωποι καταλαβαίνουν μονάχα την ποιητική φόρμα. Μα μέσα στις παρομοίωσες αυτές και στις λυρικές φράσες αναπηδά φλογερή, πάνοπλη, πέρα από απελπισία κι ελπίδα, η μελλούμενη όψη τού Θεού».

Το 1930, ο Νίκος Καζαντζάκης και ο Δημήτρης Γληνός παραπέμπονται σε δίκη, ο πρώτος γιατί έγραψε το... «ασεβέστατο» αυτό βιβλίο και ο δεύτερος γιατί δημοσίευσε στο περιοδικό του Αναγέννηση την «άθεη παλιοφυλλάδα» Ασκητική. Η δίκη τελικά δεν έγινε, αλλ’ η εκκρεμότητά της βάραινε πάνω από τα κεφάλια τους για τέσσερα χρόνια.

Ο Καζαντζάκης έκανε και νέες διορθώσεις τής Ασκητικής (π.χ. το 1938, αλλά και αργότερα). Το 1944 τη διόρθωσε για άλλη μια φορά και έτσι έγινε η δεύτερη έκδοσή της, τον Δεκέμβριο του 1945.

Ο λατινικός τίτλος Salvatores Dei σημαίνει: Σωτήρες τού Θεού. Σύμφωνα με την Ασκητική, ο άνθρωπος έχει ανάγκη τον Θεό, αλλά και ο Θεός έχει ανάγκη τον άνθρωπο, για να στερεωθεί. Στερεώνοντας, όμως, τον Θεό, που κρύβεται μέσα σε κάθε ιδέα, όπως μέσα σε σάρκα, στερεώνουμε και την ψυχή μας και συμβάλλουμε, σε συνεργασία και με τη φύση, στη δημιουργική εξέλιξη και ανέλιξη του κόσμου. Ιδέες, αξιώματα, θεωρήματα της Ασκητικής είναι εγκατεσπαρμένα στο σύνολο του έργου τού Νίκου Καζαντζάκη. Αποτελούν τη βιοθεωρία του, τη φιλοσοφία τής ζωής του.

Το βιβλίο μεταφράσθηκε και εκδόθηκε σε πολλές ξένες γλώσσες και χώρες και αποτελεί ένα από τα δημοφιλέστερα έργα τού Καζαντζάκη διεθνώς. Το 1930 ο Στέφαν Τσβάιχ (Stefan Zweig) έγραψε στον Νίκο Καζαντζάκη ότι η Ασκητική ανήκει σε όλο τον κόσμο. Ο ελληνιστής Οκτάβιος Μερλιέ (Octave Merlier), που έγραψε μακράν Εισαγωγή στη γαλλική έκδοσή της το 1951, θεωρεί τηνΑσκητική ως το μεγαλύτερο μεταφυσικό ταξίδι.

«Πάνω σ’ αυτό το δοκίμιο, που συνετέθη μεταξύ 1922 και 1923, έχουν στοχαστεί και έχουν αναπτυχθεί πρόσφατες γενεές συγγραφέων, φιλοσόφων και καλλιτεχνών.

»Αγώνας, αγωνία, άσκηση, ανησυχία, έρως και μίσος, θάλασσα και γη, άνεμος και φωτιά επανατοποθετούνται από τον Καζαντζάκη εξ αρχής ως θεμελιώδη θέματα της ανθρώπινης ύπαρξης.

»Ο Καζαντζάκης περιγράφει τον άνθρωπο, τη φύση, τη γη, το σύμπαν ολόκληρο: όλα τεντώνονται στο άκουσμα της “Κραυγής τού Θεού” σε κάθε εσώτερη ίνα, σε κάθε μύχιο μόριο της ύλης. Ο συγγραφέας περιγράφει την προσπάθεια και τον αγώνα δίχως ανάπαυλα, που ο άνθρωπος, η φύση, η γη και το σύμπαν πραγματοποιούν για να ελευθερώσουν “τον Θεό που κιντυνεύει, τον Θεό που πνίγεται”: η ασκητική προς μιαν ολοένα μεγαλύτερη ελευθερία, προς τη σωτηρία, δεν έχει τέλος.»

(Από την ιταλική έκδοση Nikos Kazantzakis, Ascetica,

Città Armoniosa, Ex libris numero 10, Reggio Emilia 1982.)

«Οι Σωτήρες τού Θεού (Salvatores Dei) είναι η πνευματική διαθήκη τού Νίκου Καζαντζάκη, συγγραφέα τής Οδύσειας, του Ζορμπά, τουΤελευταίου Πειρασμού και της Αναφοράς στον Γκρέκο. Περιέχοντας τον πυρήνα τής φιλοσοφίας του είναι, στην παρακαταθήκη τού έργου του, το ισοδύναμο του Τάδε έφη Ζαρατούστρα τού Νίτσε. Η Ασκητική μάς παρέχει ένα κλειδί σε ολόκληρο το έργο τού Καζαντζάκη, ακόμη και από μόνη της, ως μια παθιασμένη και συστηματική ματιά τής σχέσης μεταξύ Ανθρώπου και Θεού.»

(Από την αμερικανική έκδοση The Saviors of God: Spiritual Exercises, by Nikos Kazantzakis,

σε μετάφραση Κίμωνος Φράιαρ, Simon and Schuster, New York 1969.)

«Με βαθειά, απροσδιόριστα όμορφη ποίηση,

ο Καζαντζάκης παραθέτει την αναζήτηση του Θεού, που είναι ο κύριος άξονας σε όλο του το έργο... Δεν μπορεί να υπάρξει αμφιβολία ότι, όπως η μυθοπλασία του, και αυτό το έργο αξίζει να αποκαλείται Κλασσικό.»

The San Francisco Chronicle

«Κοχλάζει από ζωτικότητα και από παθιασμένα βιωμένες ενοράσεις...

ίσως δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο.»

Saturday Review

«Ο ποιητής Κίμων Φράιαρ αιχμαλωτίζει το ουράνιο τόξο τής Καζαντζακικής σκέψης, που σπινθηροβολεί με παραδοξότητα και ποίηση, οδυνηρή αγωνία και χαρά.»

Time

Books & Toys store διαγωνισμός

Ο δαίμων της άγνοιας

Η ορθή  γραφή  της διαδικτυακής διεύθυνσης του ιστολογίου είναι carpelibros και όχι carpelibri που είχε αρχικά καταχωρηθεί. Για το λάθος ευθύνεται ο δαίμων της άγνοιας / ημιμάθειας και όχι εκείνος του τυπογραφείου.

Ζητώ συγγνώμη από όλους τους λατινομαθείς και ευχαριστώ τη φίλη και μέλος της λέσχης μας Μαρίνα Καραφυλλίδου για τη διόρθωση. 

Πρόγραμμα αναγνώσεων β' εξαμήνου 2013-14

Α/Α	ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ	ΩΡΑ	ΤΙΤΛΟΣ ΒΙΒΛΙΟΥ - ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ	ΕΙΣΗΓΗΤΡΙΑ ΟΜΑΔΑ
1	4η Οκτωβρίου 2013	20:00 – 22:00	«Καβαφικοί φόνοι» Θ. Παπαθεοδώρου	3η Ομάδα
2	1η Νοεμβρίου 2013	20:00 – 22:00	«Σκέψου έναν αριθμό» Τ. Βέρντον	4η  Ομάδα
3	13η Δεκεμβρίου 2013	20:00 – 22:00	«Ασκητική» Ν. Καζαντζάκης	2η Ομάδα
4	10η Ιανουαρίου 2014	20:00 – 22:00	«Χορεύουν οι ελέφαντες» Σ. Νικολαϊδου	1 η Ομάδα
5	14η Φεβρουαρίου 2014	20:00 – 22:00	«Σπάνιες Γαίες» Σώτη Τριανταφύλλου	Ανοικτή Συζήτηση
6	7η Μαρτίου 2014	20:00 – 22:00	«Η ζωή είναι αλλού» Μ. Κούντερα	Συντονιστής

Αναγνωστικές Ομάδες

ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ	E - mail	ΟΜΑΔΑ
Μαρίνα Καραφυλλίδου	marinakarafillidou@yahoo.gr	1η Ομάδα
Αθηνά Χαραλαμπίδου Έφη Γεωργιάδου Χριστίνα Ιωαννίδου Αύρα Κουγιουμτζή	a-ha@hotmail.gr nikiakos@gmail.com christinarouge@gmail.com avrakg@gmail.com
Βάσω Καλαντίδου	vaso75ks@yahoo.gr	2η  Ομάδα
Όλγα Καλαντίδου	olga.kalantidou@yahoo.gr
Ελπίδα Οξούζογλου Άννα Αστερίου	eokso@tee.gr annaasteriou@yahoo.gr
Αλίκη Ιωακειμίδου	aliki_ioakimidou@yahoo.gr	3η  Ομάδα
Κατερίνα Ζάρμπαλη Λίτσα Σειρά Γεωργία Στογιάννου	katiazamba@yahoo.com evasira@gmail.com geostogia@gmail.com
Αγγελική Χατζηβασιλειάδου	bookstoys@gmail.com	4η  Ομάδα
Θεοδοσία Αλμπανάκη	talmpanaki@gmail.com
Λία Παπαθανασίου Παρασκευή Γκαϊντατζή	liapapathanasiou@outlook.com pgkaintatzi@hotmail.co.uk
Θεοδώρα Αντώνογλου	theodora_antonoglou@yahoo.gr	5η  Ομάδα
Αναστασία Καπετανίδου	kapetanidou_a@yahoo.gr
Κυριακή Τσιμενίδου	tsimenidouk@gmail.com
Σοφία Γεροντίδου	sgero68@hotmail.com